Ceremonie en Coffee Bay

Zo, de tijd hier zit er bijna op. Nog 9 dagen en ik zet voet op Nederlandse bodem. Maar uiteraard zijn er weer genoeg dingen gebeurd die even verteld moeten worden aan het thuisfront.

Vorige week hebben we hard gewerkt aan de ceremonie die we vrijdag zouden hebben. We hebben sponsormateriaal opgehaald bij de sponsoren. We hebben complete etuis en schriften gekocht voor de kinderen, we hebben ondergoed gekocht voor hun waar mijn tante geld voor had gegeven en we hebben de uniformen opgehaald.
Vrijdag om 10 uur hadden we vervoer naar het Activity Centre. EISS had weer hapjes en drankjes verzorgd en het zag er echt heel goed uit. Eerst hebben we het plein aangeveegd en al het sponsormateriaal opgehangen. Daarna nog mooi versieren met ballonnen en we hebben de tafels en stoelen buiten gezet zodat iedereen kon zitten en dat alle pakketjes op tafel stonden. Om 11 uur kwamen de eerste kinderen al met hun ouders, terwijl we pas om 12 uur zouden beginnen.
Uiteindelijk zijn helaas niet alle kinderen gekomen, omdat sommige op vakantie waren naar familie. Gelukkig was de moeder dan wel aanwezig om het pakketje in ontvangst te nemen. Helaas waren ook niet alle sponsoren aanwezig, maar gelukkig de manager van de SuperSpar wel. Dit is een toffe vent en die zien we ook vaak in Snorts dus het was wel tof dat hij erbij was. Uiteraard was Child Welfare aanwezig, want zij hebben ervoor gezorgd dat we überhaupt kinderen hadden voor ons project.
De presentatie ging goed en we hebben naar mijn idee leuk verteld wat we allemaal hebben gedaan en wat we de kinderen wouden bijbrengen. Daarna was het moment daar om de kinderen 1 voor 1 naar voren te roepen. Ze kregen van ons een medaille, een lolly, foto’s, een oorkonde en natuurlijk het pakketje met het schooluniform en de schriften e.d. Een moeder was zo blij met het pakketje dat ze het kuste, echt mooi om te zien. Na de uitreiking mocht iedereen hapjes en drankjes nemen. Het was te verwachten, maar het werd met ladingen in servetten gestopt en daarna weer in een tas, zodat ze er thuis goed van konden eten. Om het hele plein stonden ook allemaal kinderen te bedelen voor eten, dus al het overgebleven eten hebben we aan die kinderen gegeven. Nou ja gegeven… ze renden erop af en propten het in hun mond alsof ze nooit meer te eten zouden krijgen.
’s Middags zijn wij met de hele groep wezen eten bij een super lekker lunchtentje en dat was een leuk einde van onze uitreikdag!
We hadden onze tolk Janine en het meisje van de krant, Akhona, uitgenodigd om die avond met ons mee te gaan naar Snorts. Helaas lukte het voor Akhona niet om transport te regelen dus die is niet meer gekomen. Maar Janine was er wel! Ze zei in het begin dat wij blanken vast niet zo hard kunnen drinken als de zwarten… Nou ja wij wisten wel beter. En Janine op het einde van de avond ook haha.. Ze had haar jas verkeerd om aan, wankelde alle kanten op en liet de hele inhoud van haar tasje op de grond vallen. Gelukkig kwam haar neef er al aan gereden en die bracht haar thuis, voordat we doei konden zeggen lag ze al te slapen op de achterbank!

Zaterdagochtend vroeg zijn we vertrokken naar Coffee Bay. Eerst nog weer even de auto ingeruild, omdat er een verdacht lampje gingen branden dat er iets mis was met de motor.
Coffee Bay ligt aan de Wild Coast en is zo’n 5,5 uur rijden vanaf Port Alfred. Een mooie route met weer een hele andere omgeving dan die we gezien hebben. Op het moment dat we Coffee Bay naderde was het ook duidelijk dat de omgeving daar heel anders is. Je rijdt er voor je gevoel dwars door een kinderboerderij heen. Om de have klap moet je stoppen voor koeien, geiten, schapen, paarden en ezels die op de (snel)weg lopen. Ook zit de hele weg vol met putholes (gaten in het wegdek). Ohh ja.. ze vergeten hier ook om aan te geven dat er drempels op het wegdek zijn en ze geven die drempels ook dezelfde kleur als het asfalt! Ik werd gek achter dat stuur en ben ook regelmatig door een puthole gereden en gescheurd over een drempel.

Uiteindelijk kwamen we aan in ons hostel, Coffee Shack! Super relaxed!! Een heel mooi ruim hostel met een leuke bar, pooltafel, een ronde kamer en schone sanitaire voorzieningen. We waren moe van de reis dus we hebben die zaterdag lekker rustig aangedaan. Met Peter weer onze pool competitie voortgezet en Savanna’s gedronken. Hier ontmoette we ook 2 studenten uit Stellenbosch en daar hebben we op het strand nog lekker verder gedronken. ’s Avonds zijn we uit eten geweest, maar moesten we met de auto. Aangezien Peter en ik niet meer konden rijden, zou Justin rijden. Eigenlijk mag hij hier niet in een huurauto rijden, omdat hij daar te jong voor is. Maar er was geen andere optie. We hebben het geweten… toen we bij het restaurant weg wouden stond er een auto voor die van ons geparkeerd. Nou op zich geen probleem, want die reed netjes achteruit de berg af. En toen moest Justin nog achteruit de berg afrijden. We waren allemaal blij dat we niet in die auto zaten! Vol gas keerde hij over het gras, zonder te weten of er stenen, boomstammen of kuilen liggen. En daarna reed hij VOL op een paal af en 2cm van te voren stopte hij. Gelukkig was er niks geraakt en is de auto veilig op de parkeerplaats gekomen zonder krassen of deuken en zonder passagiers behalve Justin.
Aangekomen in het hostel was er een groep die op van die trommels aan het spelen waren. Erg gezellig en leuk om te zien. Er werd nog een pool game gespeeld met alle gasten van het hostel en verder was er niet heel veel boeiends. Lekker op tijd naar bed!

Zondag ochtend om 9uur stonden we klaar voor onze wandeltocht. We zouden met een gids een 3uur durende tocht maken naar “The hole in the wall”. De receptie vertelde ons dat we nog even moesten wachten op de gids, maar dat hij er zo aan zou komen. En even later was onze gids daar. Een mooie route over heuvels langs de kust. Je loopt over smalle paadjes langs de heuvels waar mensen met hoogtevrees doodsangsten zouden uit staan. Justin dus ook, ik heb me doodgelachen toen hij op z’n knieën van een paadje af moest. We hadden elke keer mooie uitzichten, dan weer op traditionele huisjes en dan weer op dolfijnen in de oceaan. Uiteindelijk kwamen we aan bij “the hole in the wall”. Dit is een grote rots waarin een gat is ontstaan door de zee. Hier lekker gechilled en we kwamen er ook achter dat onze gids niet onze gids hoorde te zijn. Eigenlijk vonden we het ook al vreemd dat hij in vieze kleding liep en niet zo heel erg spraakzaam was tijdens de tocht. Maar het mocht de pret niet drukken. We werden door een busje van het hostel opgehaald en onze gids was een bekenden van het hostel dus het zat wel goed. Onderweg zagen we nog snel een slang oversteken en voor we het wisten waren we alweer bij het hostel. Daar nog even snel gedoucht en geluncht en toen terug naar Port Alfred.
’s Avonds zijn we lekker relaxed uit eten geweest bij Highlander en hebben Cris en ik onze Wie is… de Mol? avonturen weer bekeken.

Maandag zijn we langs alle scholen geweest van de kinderen om te vragen hoeveel er betaald moet worden aan eventuele boeken en schoolgeld. Daarna hebben we een rustig middagje gehouden en hebben Cris en ik 9uur lang old scool Fort Alpha gekeken.
Vandaag zijn we de hele dag bezig geweest met ons project, want die moeten we vrijdag inleveren. Gelukkig zitten we op schema, maar er moet nog wel wat worden gedaan. De andere groep had vandaag hun presentatie en die is hartstikke goed gegaan. Wel interessant om helemaal precies te weten wat hun resultaten zijn. Ook heb ik een afspraak gemaakt met de mensen van hun organisatie. Veel van hun vrijwilligers werken in crèches en daarvoor heb ik geld gekregen om voor hun dekens en kussentjes te kopen. Die worden maandag dus gebracht.

Voor de rest wordt het deze week de dingen afronden, presentatie maken, laatste avondjes Snorts, nog veel uit eten en afscheid nemen. Helaas maar waar Zuid Afrika zit er alweer bijna op!
Maar tot die tijd nog goed genieten!

Liefs Marlies